officially nagsimula ang practicum ni tintin noong lunes. nagpunta sila sa bulacan, 14 yata sila divided into groups. si jean 'yung ka-partner niya, again. they'll be staying there for six weeks. 'yung mag-accommodate sa kanila, taga-pampanga nga pala. cabalen!

anyway, dumating ako sa UP around six fifteen in the morning. may mga ibinilin pa kasi si tintin na mga favors. 'yung shirt ni tintin LB tapos 'yung letter for the dorm manager. pero ako gustong gusto ko siya makita, kasi nga anim na araw 'yun eh. sa linggo pa ulit kami magkikita, pagkatapos six days na naman. for six weeks ganun. so sa unang araw na hindi wala siya, the only form of communication that we had was thru text. buti nakabili ako nung P100 na load, pero overpriced siya. I bought it at P115 sa may SC. I missed her during that day, so instead of staying in UP, i went home to my parents. At least may company ako dito. Masaya pa! Tapos may bago kaming boarder, 'yung tita ko nakatira sa amin, kasi 'yung nga balik kolehiyo siya.

Muntik na nga namin makalimutan na ika 29 na buwan na namin. Oo binibilang pa rin namin 'yun, cheesy ba? Ganito talaga pag inlab. Namimiss ko na nga 'yung magka "holding hands" kami eh, papunta ng casaa, at kung saan saan pa. Miss ko na kaagad 'yung company niya. Ewan ko ba, medyo clingy ako lately. 'yun nga lang wala 'yung i-cling-an ko, nasa bulacan. Pero kung titignan niyo eh isang probinsiya lang naman ang pagitan, pero kailangan pa kasi ng pahintulot bago makadalaw. May mga pagsusulit pa naman ako ngayong linggo at mga takdang aralin, kaya hindi pwede. Hintayin ko na lang ang araw ng Linggo.

Anim na linggo. Anim na linggong mawawala ang girlfriend ko. May community work siya, at sa loob ng anim na linggong nalalapit hindi ko masisilayan ang aking sinta. Nalulungkot ako kaninang maghiwalay kami. Dahil alam ko sa Lunes, pagkatapos ng klase, hindi na kami sabay kakain ng hapunan. Wala muna akong mapagsasabihan ng aking mga karanasan sa nakalipas na araw. Walang yayakap, walang hahalik sa aking pisngi at sa aking mga labi. Wala akong sasabihan ng "Ney halika ka nga dito, pa-hug naman o." Madalas kami maglambingan ni Tintin.

Noong papasakay na ako sa bus, bigla niyang sinabi, "Ney nalulungkot ako ah." Hinalikan ko siya sa pisngi at sinabi kong magkikita pa tayo sa Lunes, bago kayo umalis. Oo nga, kailangan sa Lunes maaga ako para makita ko pa siya kahit panandalian lang. Anim na linggo kong hindi makikita ang kanyang kagandahang "walang patid."

Noong ako'y nasa bus na, iba't ibang uri ng love songs ang tumutugtog sa radyo. Hindi ko na rin naiwasan ang mapaluha. Maisip ko lang ang hindi namin pagkikita sa loob ng ganito katagal na panahon ay hindi ko mapigilan ang aking sarili. Masyado na yata akong emosyonal. Ganito talaga pag umiibig. Naluluha pa rin ako habang nagsusulat, dala ng emosyon. Sasabayan yata ako ng pagbuhos ng ulan ah.

Panood niyo ba yung commercial ng Petron? Petron yata 'yun. Yung isang guy, sinundo niya 'yung mom niyang balikbayan. Tapos reklaims ng reklaims 'yung mom niya kasi ang daming problema sa Pilipinas. Mga baku-bakong kalsada, undisciplined Pinoys etc. Hirit siya ng hirit na "Sa States walang ganyan." Eh nung pag-uwi na nila sa bahay nun anak niya. Lumabas na 'yung mga apo niya. Nahiritan tuloy siya ng anak niya, "Sa states ba may ganyan?" Walaaa!

Tapos 'yung sa Jollibee, yung mag-inang nagdarasal. After magdasal at humingi ng salamat 'yung nanay, niyaya na niyang umalis 'yung anak niya. Punta na raw sila ng Jollibee. 'yung anak, biglang nagpasalamat din kay God. Sabi niya "Thank you po!"